حکایت 2

گریه کن تا تمام شود !

مادری فرزند خود را از دست داده بود و در فراق او سخت می گریست. هر کس نزد مادر می آمد او را دلداری می داد و از او می خواست دست از زاری و گریه بردارد. یکی می گفت که با گریه کودک به دنیا باز نمی گردد و آن دیگری می گفت که دلبستن به هر چیزی در این دنیا کار بیهوده ای است و انسان عاقل باید به هیچ چیز این دنیای فانی دل نبندد. در این اثنا شیوانا از آن محل عبور می کرد و صدای ناله و ضجه ی زن را شنید. بالای سر زن ایستاد و با صدای بلند گفت: گریه کن مادر من! او دیگر بر نمی گردد و دیگر نمی توانی صورت و حرکات او را شاهد و ناظر باشی. تا دیر نشده هر چه می توانی گریه کن که فردا وقتی از خواب بر خیزی احساس می کنی که دیگر این احساس دلتنگی را نداری چهل روز بعد دیگر کمتر به فکر دلبندت خواهی افتاد. پس امروز را تا می توانی گریه کن! نقل می کنند که زن از جا بر خاست. مقابل شیوانا ایستاد و در حالی که سعی می کرد دیگر گریه نکند گفت: راست می گویی استاد! الان اگر گریه کنم دیگر او را فراموش می کنم، پس دیگر برایش گریه نمی کنم تا همیشه بغض نترکیده ای در درون دلم باقی بماند و خاطره اش همیشه همراهم باشد. زن این را گفت و سوگوار از شیوانا دور شد. شیوانا زیر لب گفت: ای کاش زن همین جا گریه اش را می کرد و همه چیز را تمام می کرد. او بار این مصیبت را به فرداهای خودش منتقل کرد و دیگر نمیتواند آرام بگیرد.

ب.د.